Op het platteland van Connecticut proberen honkballers Ben en Mickey een zombieplaag te overleven. Noodgedwongen vormen ze een battery : een catcher en een pitcher die samenwerken om de batter , de slagman, te slim af te zijn. Waarbij de slagman in dit geval synoniem is met de zombie. Stoere Ben en zachtaardige Mickey verschillen regelmatig van mening over de te volgen koers. Dan klinkt er over hun walkie-talkies plotseling een menselijke stem. Is redding nabij, zoals Mickey denkt, of is Bens wantrouwen gerechtvaardigd? Zombies duiken in deze low-budget tragikomedie slechts sporadisch op, maar aan de werkelijkheid van de plaag hoef je als kijker nooit te twijfelen. Dat de wereld onherroepelijk is veranderd, maakt de film op een andere manier duidelijk. Bijvoorbeeld door de twee helden op de oprit van een verlaten huis hun tanden te laten poetsen met andermans borstels. Die dagelijkse praktijk van het overleven levert spanning, drama en humor op. Vaak in één en dezelfde scène, zoals wanneer de seksueel uitgehongerde Mickey het te kwaad krijgt bij de aanblik van ongeschonden zombieborsten in een strak T-shirt. Hilarisch én schrijnend, net als de film zelf.