Op het Engelse platteland steekt een nieuwe ziekte de kop op: Onset Rigor Disease (ORD). De ziekte, die alleen mannen treft, openbaart zich in drie stadia: verregaande stijfheid van de gewrichten, dementie en, tot slot, agressie. In de volksmond heten de zieken gewoon zombies, maar wetenschappers vinden die benaming feitelijk onjuist. Niettemin houden zich er op het platteland al groepjes zombiejagers op, hooligans die elke ORD-lijder zonder pardon doodknuppelen. Ze wachten op de dag dat ze patient zero te pakken krijgen. Zijn naam: Harold Gimble. Gimble is een bejaarde weduwnaar bij wie ORD zich om mysterieuze redenen heel langzaam ontwikkelt. Een wijkverpleegster, de mollige en eenzame Penny, komt hem dagelijks helpen. Tussen deze twee eenzame zielen ontstaat een innige band. Harold’s Going Stiff is vormgegeven als een mockumentary die aanvankelijk een kluchtige indruk wekt. Is dit soms een low-budgetvariant van Shaun of the Dead ? Nee, want hoe langer de camera bij hoofdpersonen Harold en verpleegster Penny verwijlt, hoe sneller de associatie met dat genre vervliegt, ondanks enkele hilarische satirische terzijdes. Harold en Penny’s vriendschap vormt de ware kern van deze ontroerende film.