Anna en haar zoontje Anders betrekken een grauwe flat aan de rand van de stad. Ze houden zich schuil voor de vader, die de jongen mishandeld zou hebben. Anna waakt over Anders als een moederkloek over haar eieren. Zo koopt ze een babyfoon voor op Anders’ slaapkamer, ook al is de jongen al elf. Op een nacht hoort ze alarmerende geluiden uit het apparaat: een vader die zijn kind te lijf gaat? Maar Anders blijkt vredig te slapen in zijn kamer. Navraag bij de vriendelijke verkoper Helge leert dat de babyfoon ook geluiden van de buren kan opvangen. Anna gaat op onderzoek uit… Was Noomi Rapace in Millennium nog een sociopathische furie, in het Noorse Babycall , van regisseur Pål Sletaune ( Naboer , Imagine 2006), speelt ze met evenveel overtuiging een getraumatiseerde en labiele vrouw. Babycall lijkt aan te sturen op de audioversie van Rear Window , maar al snel beseffen we dat waan en werkelijkheid bij Anna door elkaar lopen. De vraag bij iedere scène is dan: welke van de twee heeft nu de overhand? De kale stijl en aankleding dragen verder bij aan de onderhuidse spanning en beklemmende atmosfeer.